Γιατί ψάχνουμε παντού τον εχθρό;
Σε αυτήν την τεράστια, ακατάστατη τραγωδία που είναι ο Covid, υπάρχει μια ολόκληρη σειρά μικρο-γεγονότων και δυνατοτήτων που σίγουρα θα εκτιμήσουν άνθρωποι σαν εμένα, που μου αρέσουν να παρακολουθούν τα πάντα.
Το People Watching είναι εκείνη η στιγμή κατά την οποία, παρατηρώντας ένα άτομο ή μια ομάδα, μέσα από συμπεριφορές, εκφράσεις και κινήσεις, φαντάζεται κανείς τη ζωή των άλλων,
Το κάνω συχνά όταν είμαι μόνος μου στο μπαρ ή κάθομαι στο τρένο καθ 'οδόν προς το γραφείο.
Τους τελευταίους μήνες, τα αγαπημένα μου μέρη είναι: στην ουρά των σούπερ μάρκετ (πες μου τι μάσκα φοράς και θα σου πω ποιος είσαι), στη βεράντα κοιτάζοντας τους γείτονες και προφανώς τα κοινωνικά δίκτυα.
Σταυρός και απόλαυση της ανθρωπότητας 3.0: τα κοινωνικά δίκτυα είναι μια ανεξάντλητη πηγή των διαφόρων όψεων της ψυχής. Υπάρχουν οι καλλιτέχνες, οι χειροποίητοι, οι εξαρτημένοι από τα μιμίδια και μετά αυτοί: οι haters.
Σε μια εποχή που όλοι είμαστε επικεντρωμένοι στην αναδημιουργία ενός ειρηνικού περιβάλλοντος και στη διατήρηση των νεύρων μας, είναι συχνά αρκετό να ανοίξουμε το Facebook για να ρίξουμε ολόκληρες εβδομάδες διαλογισμού στον αέρα.
Διαβάστε επίσης: Οδηγός κοινωνικών δικτύων σε καραντίνα
Δείτε επίσης
Την τελευταία εβδομάδα υπήρξαν αρκετά γεγονότα που έχουν ζεστάνει το μυαλό όλων.
Πρώτα απ 'όλα, η επιστροφή στην Ιταλία της Silvia Romano, του εθελοντή που απήχθη στην Κένυα πριν από 18 μήνες.
«Πόσο μας στοίχισε», «εκθεσιακός», «κακομαθημένος», «προδότης της πατρίδας» είναι μόνο μερικά από τα πιο συχνά σχόλια για την ιστορία. Αυτό που πραγματικά μας απογοητεύει είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα σχόλια προέρχονται από γυναίκες.
Δεν έχει σημασία ποια ηλικία: οι ίδιες γυναίκες που καμαρώνουν το μητρικό ένστικτο, την ευαισθησία, την ενσυναίσθηση και την έκτη αίσθηση επικεντρώθηκαν στο να κρίνουν (άσχημα) ένα κορίτσι για το οποίο δεν υπάρχουν ακόμα συγκεκριμένα νέα και το οποίο πρώτα απ 'όλα επέστρεψε στο σπίτι μετά από μια απαγωγή.
Περνούν μερικές μέρες και το Συμβούλιο των Υπουργών συνεδριάζει για να συζητήσει το Διάταγμα Επανεκκίνησης. Η υπουργός Γεωργικής και Δασικής Πολιτικής, Τερέζα Μπελάνοβα, η οποία στο παρελθόν εκμεταλλευόταν παράνομη εργασία, ανέκαθεν ενδιαφερόταν για την καταπολέμηση της παρατυπίας, μίλησε για τη δέσμευσή της να εξαλείψει την παράνομη εργασία και εκμετάλλευση στους τομείς χιλιάδων Ιταλών και μεταναστών. Η Υπουργός συμμετέχει τόσο πολύ σε αυτή τη μάχη που συγκινήθηκε κατά τη διάρκεια της ομιλίας.
Δεν ξέρουμε γιατί, αλλά ένα τόσο θετικό μήνυμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έγινε αμέσως «πρώτα οι Ιταλοί» και «για τους Ιταλούς κανείς δεν κλαίει» κάνοντας έναν αγώνα ενάντια στην παράνομη εργασία, για άλλη μια φορά, ένα καταχρηστικό φυλετικό ζήτημα. Για άλλη μια φορά, για να της επιτεθούν, πολλές, πάρα πολλές γυναίκες.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν εκείνοι που χάνουν την υπομονή τους μπροστά σε αυτές τις επιθέσεις και ξαφνικά η κατηγορία των haters των haters και όλα γίνονται μια σπείρα επιθετικότητας. Ένας σκύλος κυνηγάει τη δική του ουρά.
Πότε θα σταματήσουμε να ψάχνουμε έναν εχθρό στο επόμενο; Δεν μας έμαθε η πανδημία ότι δεν υπάρχουν πλεονεκτήματα, ότι είμαστε όλοι ίδιοι για τη ζωή και ότι ο περίφημος «τροχός» γυρίζει για όλους;
Αλλά με τις γυναίκες θέλω να επιμείνω. Όλοι μιλάμε για ισότητα, σεβασμό, αγώνα ενάντια στην πατριαρχία.
Αλλά η αλήθεια είναι ότι είμαστε οι πραγματικοί εχθροί του εαυτού μας. Πρέπει να δικτυωθούμε, να υποστηρίξουμε ο ένας τον άλλον, να μάθουμε να ακούμε πριν κρίνουμε. Είναι εντάξει να διαφωνείτε σε κάτι, αλλά αυτός ο αγώνας ενάντια στο "ποιος φωνάζει πιο δυνατά" πρέπει να σταματήσει.
Όλα θα πάνε καλά, ναι. Αλλά μόνο όταν σεβόμαστε ο ένας τον άλλον.
