Ακύρωση πολιτισμού: τι είναι αυτό το φαινόμενο και πώς αναγνωρίζεται
Τα δημόσια πρόσωπα είναι συχνά θύματα ακυρωτικής κουλτούρας: για κάτι που είπαν ή έκαναν που δεν είναι ευπρόσδεκτο στην κοινή γνώμη, κατηγορούνται και εξοστρακίζονται. Ο ορισμός προέρχεται από τις ΗΠΑ, αλλά στην Ιταλία έχει περισσότερο το νόημα της εξάλειψης όλων αυτών των απόψεων που αποκλίνουν από πολιτικά ορθή (ειδικά όσον αφορά τον ρατσισμό ή τον φεμινισμό). Εάν είστε θύμα της κουλτούρας ακύρωσης, μπορεί να χρειαστείτε κάποιες ασκήσεις για να ανακτήσετε την αυτοεκτίμηση: μπορείτε να τις βρείτε όλες στο βίντεο!
Στην αρχή της κουλτούρας ακύρωσης
Ο όρος πολιτισμός ακύρωσης γεννήθηκε στις ΗΠΑ, όπου εξαπλώθηκε από το 2017, όταν η ομάδα του Twitter "Black Twitter" κλήθηκε για πρώτη φορά να σταματήσει να υποστηρίζει ορισμένους ανθρώπους ή κάποια οικονομική ή πολιτική πραγματικότητα μέσω ενός είδους μποϊκοτάζ. Το 2020 είναι ο πρώην Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ που συνδέει τη λέξη ακύρωση κουλτούρα με τα θέματα που σχετίζονται με τις εξεγέρσεις του Black Lives Matter: από εδώ, λοιπόν, αυτός ο ορισμός επεκτάθηκε για να ορίσει όλες εκείνες τις αναθεωρητικές πρακτικές που ζητούν να αλλάξουν, να διορθώσουν ή να αφαιρέστε μνημεία, ιστορικά πρόσωπα ή έργα τέχνης που είναι ένοχα για τη μετάδοση ενός κοινωνικού μηνύματος που δεν συνάδει με την έννοια του κυρίαρχου πολιτικά ορθού.
Τα τελευταία χρόνια, η κουλτούρα ακύρωσης έχει γίνει συνώνυμη με μια τάση κατά την οποία μια μεγάλη ενωμένη ομάδα ανθρώπων, σε διαφωνία με τις θεσμικές επιλογές εκδοτών, πανεπιστημίων, πολιτικών διοικήσεων ή άλλων, φωνάζουν για έναν χαρακτήρα που θεωρείται «άβολος». πολιτικά εσφαλμένες απόψεις, αφαιρείται ή αποκλείεται από την επαγγελματική σφαίρα στην οποία εργάζεται. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όσοι βρίσκονται στο επίκεντρο ενός επεισοδίου μποϊκοτάζ υπόκεινται σε σοβαρές συνέπειες τόσο σε κοινωνικό όσο και σε εργασιακό επίπεδο. Η πιο άμεση έκφραση αυτής της πίεσης που ασκείται από μια ομάδα ανθρώπων εναντίον ενός ατόμου είναι, σε γενικές γραμμές, η απομάκρυνσή του. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, στην πραγματικότητα, ακαδημαϊκοί, καθηγητές και δημοσιογράφοι που απολύθηκαν λόγω των αποκλίνουσων ή «άβολων» απόψεών τους.
Πώς εκφράζεται η κουλτούρα ακύρωσης
Το φαινόμενο της κουλτούρας ακύρωσης είναι πολύ εμφανές σε διάφορες πτυχές της κοινωνίας μας και παραδείγματα αφθονούν, ειδικά στον κόσμο της ψυχαγωγίας και του ακαδημαϊκού χώρου. Μία από τις πιο εμβληματικές περιπτώσεις αφορά τον Γούντι Άλεν, ο οποίος έπεσε θύμα ενός πραγματικού μποϊκοτάζ που τον έβλαψε επίσης επαγγελματικά. Σε αυτή την περίπτωση, η κοινή γνώμη ζήτησε επίμονα να μην συμφωνήσει η Amazon να διανείμει τη νέα ταινία του σκηνοθέτη και ότι ο εκδοτικός οίκος Hachette δεν δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του · ο λόγος θα συνδεθεί με τις κατηγορίες (που είναι ήδη γνωστές και δεν έχουν επαληθευτεί ποτέ) Ένοχος για σεξουαλική παρενόχληση της κόρης του.
Ο μηχανισμός στον οποίο βασίζεται η κουλτούρα ακύρωσης διαφέρει από το παραδοσιακό μποϊκοτάζ, επειδή ενώ το τελευταίο εκδηλώνεται στη συλλογική (ή ενιαία) απόφαση να μην αγοράσει ένα βιβλίο, μια εφημερίδα ή να μην πάει στον κινηματογράφο για να δει μια συγκεκριμένη ταινία, όσοι κάνουν αίτηση η κουλτούρα του πολιτισμού ακύρωσης απαιτεί το έργο να μην δημοσιευτεί ούτε να διαδοθεί, καθιστώντας το έτσι μη προσβάσιμο στην κοινότητα.
Η κουλτούρα ακύρωσης έχει λάβει ανησυχητικά περιγράμματα και στον ακαδημαϊκό τομέα, με πολυάριθμες περιπτώσεις απομάκρυνσης καθηγητών από τη δουλειά τους. Για το λόγο αυτό, τον Ιούλιο του 2020, το περιοδικό Harper's Bazaar δημοσίευσε μια ανοιχτή επιστολή που υπογράφεται από 150 διανοούμενους, καλλιτέχνες και συγγραφείς (συμπεριλαμβανομένων των JK Rowling, Noam Chomsky, Salman Rushdie και Margaret Atwood) που διεκδικούν την ελευθερία του λόγου. Ωστόσο, η επιστολή αυτή έχει γίνει επίσης αντικείμενο σκληρής κριτικής, ιδίως από εκείνους που βλέπουν τους υπογράφοντες ως έκφραση μιας προνομιακής κοινωνικής και πολιτικής ομάδας.
Επιπλέον, για τους επικριτές αυτής της επιστολής, η προσφυγή στη λεγόμενη ελευθερία έκφρασης από διανοούμενους που στο παρελθόν θα είχαν εκφράσει διακριτικές απόψεις κατά των μειονοτήτων θα ήταν ένας τρόπος να κρυφτούν και όχι να λογοδοτήσουν για τις αντιλαϊκές ιδέες τους στην κοινωνία.
Ακύρωση κουλτούρας στα κοινωνικά δίκτυα και στην τηλεόραση
Η λογοκρισία και οι εικονομαχικές μετατοπίσεις του πολιτισμού ακύρωσης επηρεάζουν όλες τις πτυχές της πολιτιστικής και κοινωνικής μας ζωής. Από το υποτιθέμενο κλεμμένο φιλί και τις κατηγορίες της Χιονάτης σε άλλα παραμύθια της Disney, μέχρι την κατεδάφιση αγαλμάτων που απεικονίζουν επεισόδια της αμερικανικής δουλείας, μέχρι την κατάργηση των Ελλήνων κλασικών στα πανεπιστήμια ή την απόλυση δημοσιογράφων που κατηγορούνται ότι έχουν ρατσιστικές απόψεις.
Ένα άλλο αξιοσημείωτο θύμα αυτού του φαινομένου είναι ο Κέβιν Σπέισι, ο οποίος, αφού χτυπήθηκε από καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση, αναγκάστηκε να γυρίσει ξανά την ταινία με την οποία βρισκόταν, με αποτέλεσμα μια σοβαρή οικονομική απώλεια για την εταιρεία παραγωγής. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η δύναμη, ασκήθηκε από ομάδες πολιτών ενωμένοι και ταραγμένοι μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, πάνω από το Lego. Κατάφεραν να πείσουν την εταιρεία να συλλέξει σύνολα που απεικονίζουν αμερικανικά αστυνομικά τμήματα.
Η συζήτηση για τον πολιτισμό ακύρωσης ξεκίνησε επίσης στην Ιταλία, τόσο στα κοινωνικά δίκτυα όσο και στην εκδοτική συζήτηση σχετικά με την παράσταση του Pio και του Amedeo. Οι κωμικοί έχουν αγγίξει ένα νεύρο συλλογικής ευαισθησίας, πυροδοτώντας μια αντιπαράθεση σχετικά με το τι είναι κατάλληλο να πούμε, ποιοι όροι είναι σωστοί (ή όχι) να χρησιμοποιηθούν και πώς να αντιμετωπίσουμε θέματα σεξουαλικής ή φυλετικής διάκρισης. Αυτό που προκύπτει, σε κάθε περίπτωση, είναι η ανάγκη για προβληματισμό σε μια πιο περιεκτική και λιγότερο ελιτιστική γλώσσα και στον κόσμο της τηλεόρασης.
Κριτική στον πολιτισμό ακύρωσης
Ο πολιτισμός ακύρωσης συχνά επικρίνεται τόσο από τα δεξιά όσο και από τα αριστερά κόμματα. Σε γενικές γραμμές, διεκδικείται το δικαίωμα να μπορεί κανείς να εκφράσει τη φωνή του και επίσης να υποστηρίζει –ενίοτε– αντιδημοφιλείς ή πολιτικά εσφαλμένες απόψεις. Η δεξιά πιστεύει ότι η ακύρωση πολιτισμού αντιπροσωπεύει σοβαρή παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης. μια γραμμή κοινή και στα αριστερά, όπου προστίθεται η κριτική για την υπερβολική ακαμψία της κοινωνικής συζήτησης. Επιπλέον, αμφισβητούνται επίσης οι μέθοδοι, ειδικά όταν γίνονται βίαιες ή εκφοβιστικές, και επισημαίνονται οι συνέπειες στην κοινωνική και επαγγελματική ζωή όσων είναι θύματα ακυρωτικής κουλτούρας.
Όσοι υπερασπίζονται αυτό το φαινόμενο, από την άλλη πλευρά, βλέπουν κάποια θετικά χαρακτηριστικά σε αυτό., Όλες εκείνες τις φωνές που εδώ και αιώνες έχουν ξεχαστεί ή καταπιεστεί και που αντίθετα βρίσκουν τώρα το χώρο να εκφραστούν και να διεκδικήσουν την κεντρικότητά τους.
Πρόκειται, επομένως, για άτομα και ομάδες που εδώ και πολύ καιρό δεν είχαν την ευκαιρία να παρέμβουν στη δημόσια και πολιτιστική συζήτηση και οι οποίοι αντίθετα τα τελευταία χρόνια γίνονται όλο και πιο επιδραστικοί.
